Cemal Çetin Yazdı: Kızıltepe’nin Karşılaması

Geçtiğimiz günlerde bir fırsatını bulup, yeniden Kızıltepe’ye indim. Amacım uzun zamandır görmediğim bir arkadaşıma ziyarette bulunmak, gitmişken bir çay içip biraz gezmekti.

Malum Kızıltepe. Yine tozlu, yine çamurlu, yine çukur yollarıyla karşıladı beni. Halbuki, her indiğimde değişen bir şey olmasını umut ediyorum ama ne yazık ki olmuyor. Bazen kendi kendime Kızıltepe işte deyip geçmek istiyorum ama o da olmuyor. Her gördüğümde üzüldüğüm ender şehirlerden biri olarak duruyor hayatımda.

Öteden beri bildiğimiz gibi ne yolu ne havası ne de yapılaşması tat vermiyor. Bir tek Mardin’den geceleri seyretmek hoşuma gidiyor desem yeridir.

Neyse, indim ve dediğim gibi yine karşılayanlar çukuru, tozu, çamuru oldu. Refleks bu ya yine birkaç kare fotoğraf çekip, arkadaşlarımla sohbet etmek zorunda kaldım.

Dayanamadım ve sordum: Ne olacak bu hal diye.

Aldığım cevap üzücüydü. Arkadaşlarım bu halin devam edeceğini, Kızıltepe’nin de Kızıltepelinin de umudunun kalmadığını söyledi.

O kadar içten söylediler ki, halen içimde kalan birazcık “düzelir” ümidini de alıp gitti.

Ne diyeyim? Kızıltepe işte mi diyeyim. Yok yok ben en iyisi mi ümidimi diri tutayım.